Rudolf, bohater znanej świątecznej opowieści, miał czerwony nos. Jakby tego było mało, jego nos świecił! Nic dziwnego, że był obiektem żartów kolegów. Do czasu, gdy zalety jarzącego się jak latarnia nosa odkrył Święty Mikołaj. Rudolf zajął miejsce na czele zaprzęgu ciągnącego sanie z prezentami i oświetlał drogę.
Nosy prawdziwych reniferów tundrowych nie rzucają światła, ale…
…też mają charakterystyczną barwę. Naukowcy twierdzą, że to zasługa dużej ilości naczyń krwionośnych – renifery mają ich w nosach o 25% więcej niż ludzie. Pomaga im to regulować temperaturę i ogrzewać powietrze, zanim dojdzie do płuc. To bardzo przydatna umiejętność, gdy żyje się na arktycznych obszarach Alaski, Kanady, Grenlandii, Skandynawii i Rosji.
Ciepło zapewnia im też długie, gęste futro…
Sierść pokrywa nie tylko ich ciało, ale także chrapy i pysk. Dzięki temu nie odmrażają ich, gdy grzebią w śniegu w poszukiwaniu pokarmu. I jeszcze jedna cecha ułatwiająca życie w tundrze – kopyta reniferów są zaokrąglone. Przypominają nieco rakiety śnieżne (rodzaj małych nart), więc ciężar ciała rozkłada się na większą powierzchnię i zwierzęta nie zapadają się tak mocno w śniegu czy na terenach bagnistych.
Tundra zajmuje wysunięte daleko na północ obszary Europy, Azji i Ameryki Północnej. Obszar ten wyróżnia: bardzo niska roślinność (głównie mchy i porosty) oraz stale zamarznięte głębsze warstwy gleby.
Największe renifery ważą ponad 300 kg i mają 230 cm długości…
Żyją do 20 lat. Co ciekawe, zarówno samce, jak i samice mają poroże, które zrzucają każdego roku. W stadach reniferów występuje poligynia – jeden samiec ma kilka (niektórzy nawet 30!) „żon”. Zwierzęta te są bardzo towarzyskie, przemieszczają się dużymi stadami w poszukiwaniu pokarmu.
Co jedzą renifery?
W ich menu znajdują się głównie mchy, byliny i porosty, zwłaszcza chrobotki, zwane nawet mchem reniferowym. W zimie, gdy ciężko wygrzebać drobne rośliny spod grubej warstwy śniegu, renifery wędrują na zadrzewione obszary i szukają porostów na drzewach. Z głodu potrafią też zjeść drobne ssaki (najczęściej lemingi, gryzonie z rodziny chomikowatych), pisklęta, ptasie jaja czy wyrzucone na brzeg ryby.
Renifery północnoamerykańskie nazywane są karibu…
Słowo to pochodzi z języka Indian i oznacza „szuflujący”, bo w ten sposób renifery rozgrzebują śnieg w poszukiwaniu pokarmu. Niektóre karibu wędrują nawet 5 tys. km rocznie. Potrafią dobrze pływać. W biegu rozpędzają się do 70 km/godz.
Dawno temu…
Renifery żyły na terenie Polski w epoce lodowcowej.
Więcej artykułów o zwierzętach znajdziecie w każdym wydaniu „Victora Juniora”! Zapraszamy do czytania i prenumeraty!
Zdjęcie wprowadzające: Vladimir Melnikov/Shutterstock.com