Szacunek, wdzięczność, wiara w siebie – zdecydowanie istotne i potrzebne. Dlaczego? Wyjaśniamy!
SZACUNEK
To słowo nie należy do łatwych, takich, o których od razu wiemy, co oznaczają. Wielu dorosłych ciągle powtarza: „Szanuj się, Szanuj innych, Powinieneś okazywać szacunek…”. Mało kto tłumaczy jednak, na czym szacunek naprawdę polega.
Szacunek to stosunek do osób wartościowych i godnych uznania. To okazywanie innym (i samemu sobie), że są dla nas ważni i że liczymy się z ich zdaniem, robimy coś przez wzgląd na nich.
Czy na szacunek trzeba sobie zasłużyć?
Każdy człowiek, bez względu na to, czy jest bogaty, biedny, młody, stary, wysoki czy niski – zasługuje na szacunek przez sam fakt, że jest człowiekiem. Oznacza to, że każdego człowieka należy traktować z godnością.
Czy dorośli powinni szanować dzieci?
Oczywiście. To dorośli powinni dawać przykład i szanować zdanie młodszych od siebie, chociażby przez powstrzymanie się od nieprzyjemnych komentarzy, obrażanie młodych czy podważanie ich wartości.
Czy szacunek należy się tylko innym, czy też samemu sobie?
Zdecydowanie zacząć należy od szacunku dla samego siebie. Szacunek dla samego siebie oznacza, że liczysz się ze swoimi decyzjami, słuchasz swojego ciała i nie robisz niczego, co mu szkodzi (np. nie palisz e-papierosów, nie jesz śmieciowego jedzenia, nie przebywasz z ludźmi, którzy źle na ciebie wpływają). Szacunek dla siebie oznacza również, że potrafisz asertywnie (grzecznie i stanowczo) powiedzieć „NIE”, jeśli ktoś wymaga od ciebie czegoś, co narusza twoje granice i jeśli ktoś chce cię wykorzystać.
WDZIĘCZNOŚĆ
To zarówno emocja, jak i stan, który odczuwamy wobec kogoś po tym, jak ta osoba zrobiła dla nas coś dobrego. Niekoniecznie musi to się odnosić do konkretnej sytuacji (np. tego, że koleżanka pożyczyła drugiej koleżance mokre chusteczki, kiedy ta ich bardzo potrzebowała).
Może to być również uczucie, które odczuwamy ogólnie wobec pewnej osoby, np. mamy, że codziennie wstaje wcześniej, żeby zrobić nam kanapki.
Dlaczego wdzięczność jest ważna?
Praktykowanie wdzięczności, a więc uświadamianie sobie, że jest wiele zachowań innych, za które możemy być wdzięczni, jest bardzo ważne, bo dzięki temu człowiek ma szansę zobaczyć, ile dobrego spotyka go w życiu.
Czy wdzięczność zawsze trzeba wyrazić?
Nie, ale na pewno wyrażenie wdzięczności, choćby przez powiedzenie „dziękuję”, poprawia też nastrój osoby, która „dziękuję” usłyszy. Być może nawet nie zdawała sobie sprawy, że zrobiła coś dobrego i ważnego dla innych. Zauważenie tego to „sianie” na świecie dobra. Czemu tego nie robić?
WIERZYSZ W SIEBIE?
– Nie wystąpię, dziewczyny. Nie ma mowy, wycofajcie moją kandydaturę – Patrycja mówiła to zdecydowanie.
Przyjaciółki spojrzały po sobie bezradnie. Nigdy nie przypuszczałyby, że Pati tak się rozzłości, że zgłosiły jej kandydaturę do Szkolnego Konkursu Talentów. Dziewczyny obiecały, że tak właśnie zrobią. Wycofają zgłoszenie. Ale czuły się dziwnie. Wiedziały, że wygrały kompleksy. A obiecały sobie na koniec szóstej klasy, że w tym roku będą z nimi walczyły… Wszystkie trzy. Pati też.
Nie wiadomo, dlaczego niektórzy ludzie mają większą, a niektórzy mniejszą WIARĘ W SIEBIE…
Psychologowie upatrują przyczyn w rodzinie i wychowaniu. Liczy się też to, jaki mamy charakter. Bez względu jednak na to, dlaczego komuś brakuje przekonania, że jest w czymś dobry, warto o to przekonanie zawalczyć.
Bo niska samoocena hamuje człowieka jak włączony niepotrzebnie hamulec bezpieczeństwa. Pozbawia radości, dodaje stresu. Sprawia, że człowiek nie podejmuje wyzwań i boi się sukcesu.
Nie wierzysz w siebie? Spróbuj to zmienić!
Nie porównuj się z innymi. Nie myśl: „Gdybym miała taki głos jak Alicja, to wtedy…”. Patrz na siebie i porównuj swoje osiągnięcia tylko ze sobą (np. W zeszłym roku nic nie rozumiałam z angielskiego, a teraz idzie mi o wiele lepiej i umiem o kilka rzeczy poprosić w sklepie).
Wypisz swoje mocne strony i powieś tę kartkę w widocznym miejscu. Jeśli masz z tym kłopot, bo kompleksy tak podkopały twoją wiarę w siebie, że wydaje ci się, że wszystko jest źle, poproś o pomoc przyjaciela lub przyjaciółkę.
Zrezygnuj z dążenia do ideału. Nie ma ludzi doskonałych. Jesteś idealny taki, jaki jesteś.
Traktuj siebie jak najlepszą przyjaciółkę. Czy jej powiedziałabyś: „Ale dałaś ciała! Nikt cię nie będzie lubił!”. Raczej nie, prawda? Więc czemu tak mówisz sobie? To nie pomaga budować wiary w siebie.
Cały artykuł do przeczytania w Victorze Juniorze nr 11/2022. Zapraszamy do czytania i prenumeraty!
Zdjęcie wprowadzające: fot. Dean Drobot/Shutterstock.com